Εντάξει,, αυτό είναι ένα blog για ταινίες. Οι εξαιρέσεις χρειάζονταιι ωστόσο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα 🙂 Είχα την τύχη να δω μια εξαιρετική θεατρική μουσική παράσταση για τη ζωή του Νίκου Γκάτσου. Μουσική και συναισθήματα, από τραγούδια που ξέρουμε και αγγίζουν βαθιά το είναι μας. Πόσο πολύτιμο αυτούς τους δύσκολους καιρούς…
Στό το ποίημά του Αμοργός (αρκετά δυσνόητο είναι η αλήθεια), υπάρχει ένα εκπληκτικό κομμάτι:
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα είναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι της άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ’ ένα
χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο
Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο
νερό για τη σκόνη…
Είναι τόσο παράξενο: Αυτό είναι το τέλος. Αφού έχει διβάσει κανείς αυτό, τότε πηγαίνοντας προς τα πίσω, αρχίζει να καταλαβαίνει και τα υπόλοιπα…:)
10000movies's Blog 